Χριστουγεννιάτικες ευχές από τον τοπικό Σύμβουλο της Κατούνας Φώτη Τσιβγέλη

Εύχομαι 

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, υγεία πάνω απ’ όλα και αγάπη.

Η Γέννηση του Χριστού ας είναι η αρχή για μια καλύτερη ζωή, γεμάτη αλήθεια για την Κατούνα μας και ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Χριστούγεννα 2020 Gusto di Grecia στο Κολωνάκι Πινδάρου 16-20 - παραδοσιακά προϊόντα- φέτα Κατούνας - Delivery

Καλές Γιορτές -Καλά Χριστούγεννα 

Εκλεκτά παραδοσιακά προϊόντα από όλη την Ελλάδα φιγουράρουν στα ράφια του Gusto di Grecia, ενός ιδιαίτερου delicatessen στο Κολωνάκι (στην Οδό Πινδάρου 16-20), που επικεντρώνεται στην ποιότητα των προϊόντων της σε συνδυασμό με την υγιεινή διατροφή. Πρόκειται για βιολογικά και μη προϊόντα σε ένα κατάστημα που θυμίζει παντοπωλείο, όμως με μία σύγχρονη αισθητική.

Η ποιότητα των προϊόντων σε συνάρτηση με την φιλική ατμόσφαιρα έχουν μετατρέψει το Gusto di Grecia σε ένα παντοπωλείο του Κολωνακίου. 

gustodigrecia@gmail.com
Τώρα και Delivery 210362 6809

Πινδάρου 16-20, Κολωνάκι Αθήνα 

 

Κορωνοϊός: Στα 901 τα νέα κρούσματα - 12 Αιτωλοακαρνανία- 534 διασωληνωμένοι -58 θάνατοι σε ένα 24ωρο

 

Συνολικά 534 ασθενείς νοσηλεύονται διασωληνωμένοι - Στους 4.102 οι θάνατοι συνολικά στη χώρα από Covid-19

Ο ΕΟΔΥ ανακοίνωσε σήμερα 901 νέα κρούσματα κορωνοϊού στη χώρα, εκ των οποίων 6 εντοπίστηκαν κατόπιν ελέγχων στις πύλες εισόδου της χώρας.

Ο συνολικός αριθμός των κρουσμάτων είναι 130485, εκ των οποίων το 52.5% άνδρες. 5196 (4.0%) θεωρούνται σχετιζόμενα με ταξίδι από το εξωτερικό και 38050 (29.2%) είναι σχετιζόμενα με ήδη γνωστό κρούσμα.

Η κατανομή των νέων εγχώριων κρουσμάτων ανά Περιφερειακή Ενότητα παρουσιάζεται στον κατωτέρω πίνακα:

Συνολικά 534 ασθενείς νοσηλεύονται διασωληνωμένοι. Η διάμεση ηλικία τους είναι 66 ετών. 165 (30.9%) είναι γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες. To 77.3%, των διασωληνωμένων, έχει υποκείμενο νόσημα ή είναι ηλικιωμένοι 70 ετών και άνω. 797 ασθενείς έχουν εξέλθει από τις ΜΕΘ.

Τέλος, έχουμε 58 ακόμα καταγεγραμμένους θανάτους και 4102 θανάτους συνολικά στη χώρα. 1654 (40.3%) γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες. Η διάμεση ηλικία των θανόντων συμπολιτών μας ήταν τα 79 έτη και το 95.7% είχε κάποιο υποκείμενο νόσημα ή/και ηλικία 70 ετών και άνω.

Από την 1η Ιανουαρίου 2020 μέχρι σήμερα, στα εργαστήρια που διενεργούν ελέγχους για τον νέο κορωνοϊό (SARS-CoV-2) και που δηλώνουν συστηματικά στον ΕΟΔΥ το σύνολο των δειγμάτων που ελέγχουν, έχουν συνολικά ελεγχθεί 2.674.207 κλινικά δείγματα ενώ από Μονάδες Υγείας και Κλιμάκια του ΕΟΔΥ που διενεργούν ελέγχους Rapid Ag έχουν ελεγχθεί 433.466 δείγματα.

https://www.protothema.gr/

 

ΚΑΤΟΥΝΑ: Έφυγε σήμερα 19/12/2020 από κοντά μας

Έφυγε από κοντά μας ένας ακόμα καλός συγχωριανός μας ο Ζαρκαδούλας Κωνσταντίνος του Βασιλείου και της Σπυριδούλας ετών 69. 

Η κηδεία του θα τελεσθεί αύριο Κυριακή στις 11:00 π.μ. στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Κατούνας. 

Καλό ταξίδι Κώστα 

Τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του

 

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΒΟΝΙΤΣΑ

 

ΔΕΙΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΩΤΟ:

Χριστούγεννα και η ιστορία του ΜΙΝΙΟΝ, τότε που σχηματίζονταν ουρές στην Πατησίων

Τα πάντα ξεκίνησαν από ένα περίπτερο με την ονομασία Μινιόν. Αποτελεί δημιούργημα του Γιάννη Γεωργακά, ο οποίος στα πρώτα του βήματα συνεταιρίστηκε με τον Άγγελο Σεραφειμίδη.

Τότε από όλη την Ελλάδα ερχόμασταν τα Χριστούγεννα για να περάσουμε όμορφα στο ΜΙΝΙΟΝ να ψωνίσουμε,

και να διασκεδάσουν τα μικρά με τον Άγιο Βασίλη

και άλλα παιχνίδια.

Σταδιακά εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο ελληνικό πολυκατάστημα. Ταυτόχρονα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα καταστήματα λιανικής της Ευρώπης με περισσότερα από 120.000 διαφορετικά είδη και προσωπικό 1.000 ατόμων.

Η ιστορία του συνδέθηκε έντονα με τα Χριστούγεννα και τις γιορτές. Ο κόσμος συνέρρεε στην Πατησίων, ιδίως σε περιόδους εκπτώσεων και γιορτών. Τότε οι πόρτες έκλειναν κυρίως για λόγους ασφαλείας, αλλά και για να εξυπηρετείται αποτελεσματικά η πελατεία του καταστήματος.

Χαρακτηριστικό της επιχειρηματικής φιλοσοφίας του Γεωργακά, ο οποίος γεννήθηκε στην Ολυμπία, παιδί φτωχής οικογένειας, είναι το γεγονός που ο ίδιος αφηγείται στην αυτοβιογραφία του: «Πουλούσαμε πακετάκια με δέκα λάμες, αντί να πουλάμε ένα ένα τα ξυραφάκια, σε καλές τιμές. Για τον κοσμάκη, αυτό ήταν μεγάλη οικονομία. Φθάσαμε να πουλάμε χίλια πακετάκια τη μέρα!».

Ο Γιάννης Γεωργακάς

Το κατάστημα που εγκατέστησε κλιματιστικά και κυλιόμενες σκάλες, λειτούργησε εστιατόριο, καφετέρια, κομμωτήριο και ταξιδιωτικό γραφείο, γνώρισε εποχές ένδοξης αναγνώρισης και επιχειρηματικής επιτυχίας. Παρόλ' αυτά ένα από τα μεγαλύτερα χτυπήματα υπήρξε ο εμπρησμός του ’80.

Πρόσωπα που συνδέθηκαν με την ιστορία του, η σύζυγος του ιδρυτή του, Γιάννη Γεωργακά, Αμαλία, ο σχεδιαστής Γιάννης Τσεκλένης, το ζευγάρι εργαζομένων στο Μινιόν, Γιάννης και Ευαγγελία Σαρρή, καθώς και καταστηματάρχες της περιοχής. Μιλούν στο newsbeast.gr για το Μινιόν που έζησαν και θυμούνται. Και γι’ αυτό που θα ήθελαν κάποια στιγμή να επαναλειτουργήσει, όντας πλέον στα χέρια της οικογένειας Κουτσολιούτσου, του ομίλου Follie Follie.

Τσεκλένης: Ο Γεωργακάς κατάφερε να πάρει πτυχίο στη φυλακή

Ο σχεδιαστής Γιάννης Τσεκλένης

«Ο Γιάννης Γεωργακάς σπούδασε ξυπόλυτος. Από παιδί περπατούσε με τις ώρες στον Ταΰγετο για να φτάσει σχολείο. Ήταν πάντοτε άνθρωπος της γνώσης. Λόγω των ακραίων αριστερών του πεποιθήσεων τον έβαλαν στη φυλακή για φορολογικές υποχρεώσεις, ενώ ήταν ακόμα φοιτητής. Ο ίδιος ζητούσε να τον αφήνουν στην απομόνωση γιατί μπορούσε να διαβάζει με ησυχία. Κι έτσι κατάφερε να πάρει πτυχίο», περιγράφει ο Γιάννης Τσεκλένης.

«Ο ιδιοκτήτης του Μινιόν δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να σπουδάζει. Στα 80 του χρόνια, αφού αναγκάστηκε αποσυρθεί από το Μινιόν, έχοντας πουλήσει τις μετοχές του, πήρε και δεύτερο πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήταν τόσο προικισμένος και ευρύνους, σε σημείο που οι κινήσεις και ο τρόπος σκέψεις του μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με εκείνες επιχειρηματιών του εξωτερικού», λέει ο σχεδιαστής.

Το ΜΙΝΙΟΝ 

Η επιχειρηματική τακτική duplex

Όπως λέει ο Γιάννης Τσεκλένης, στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Γεωργακάς κατάφερε να μετατρέψει το περίπτερο που πουλούσε duplex τα ζευγάρια γυαλιών και τα στυλό, σε μεγαλοκατάστημα.

«Η πολιτική πώλησης dublex ήταν η βασική πολιτική του Μινιόν στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του. Η ρεκλάμα που ήταν κολλημένη πάνω στο περίπτερο διαφήμιζε ότι το ένα ζευγάρι γυαλιά είχε 5 δραχμές, τα δύο ζευγάρια 7 δραχμές. Αναμφισβήτητα ήταν πάντα μπροστά από την εποχή του».

«Η επίσκεψη σε ένα μεγάλο κατάστημα έπρεπε να είναι γιορτή»

«Ο ίδιος ήταν ενταγμένος στη Νational Retail Merchants Association, από την οποία είχε αντλήσει πολλά βασικά στοιχεία της επιχειρηματικής του φιλοσοφίας. Για τον Γεωργακά η επίσκεψη σε ένα μεγάλο κατάστημα έπρεπε να είναι γιορτή. Δεν αρκούσε να έρχεται ο πελάτης και να περπατάει στους ορόφους, διαλέγοντας προϊόντα», σύμφωνα με τον Τσεκλένη.

«Εκείνος κατάφερε να με φέρει πίσω από την Αμερική λόγω της επιτυχίας που είχαν τα σχολικά μου είδη. Με πίεσε να επιστρέψω για να δημιουργήσουμε τη λεωφόρο μόδας. Την ίδια στιγμή ο Έβερτ με πίεζε να ιδρύσω το Κέντρο Σχεδιασμού Ελληνικών Προϊόντων στον ΕΟΜΜΕΧ. Αφού συμφωνήσαμε με το Γεωργακά, αρχίσαμε να διοργανώνουμε επιδείξεις μόδας ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ήταν ένας αγαθός, σπουδαίος άνθρωπος, ιδιαίτερα διορατικός για την εποχή του. Τον κατέστρεψε η φωτιά που εκδηλώθηκε στο κατάστημα και ουσιαστικά ποτέ δεν μπόρεσε να ορθοποδήσει πλήρως. Μπορεί να τα κατάφερε μερικώς, ωστόσο πήρε μεγάλα δάνεια».

Το Μινιόν κάηκε λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, στις 18 Δεκεμβρίου του 1980. Οι περισσότεροι παραδέχονται ότι η καταστροφή του αποτέλεσε μεγάλη απώλεια για την Αθήνα. Μόλις λίγες ημέρες πριν από τις γιορτές.

«Επισκέψεις όσες και ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας»

Χαρακτηριστικό πάντως είναι ότι και μετά τη φωτιά μετρούσαν 4 με 5 εκατομμύρια επισκέψεις το χρόνο. Όσο ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας. Σε πανελλαδική έρευνα για τη συμπεριφορά του κόσμου στη λιανική πώληση, την οποία ζήτησε τότε το Μινιόν, όταν ρωτούσαν στην Αλεξανδρούπολη, δεν απαντούσαν «Πετρίδης» ή «Μουριάδης», έλεγαν «Μινιόν». Όχι γιατί ήταν καλύτερο στα παπούτσια, αλλά γιατί έβλεπαν την τηλεοπτική διαφήμιση για τα παπούτσια του Μινιόν. Η διεισδυτικότητα του ήταν μεγάλη.

Το ίδιο συνέβαινε και στα ανδρικά ή στα παιδικά ρούχα. Μόνο στη γυναικεία μόδα ήταν λίγο πιο πίσω το Μινιόν. Ο κόσμος διάβαζε περιοδικά, έβλεπε τάσεις και δεν μπορούσε να κατατάξει το Μινιόν πάνω από τους έλληνες σχεδιαστές της εποχής. Ωστόσο στις περισσότερες κατηγορίες προϊόντων το Μινιόν έβγαινε πρώτο στην καρδιά του κόσμου. Κι όταν ταξίδευαν από την επαρχεία ήταν αυτοσκοπός των καταναλωτών να «προσγειωθούν» στο Μινιόν.

Ο Γιάννης Τσεκλένης βρισκόταν σχεδόν κάθε μέρα στο Μινιόν. Είχε δημιουργήσει μία θυγατρική με το Γεωργακά για την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων του στο πολυκατάστημα. «Λειτουργούσαν μία σειρά από μπουτίκ με δικά μου προϊόντα. Τμήμα με υφάσματα εσωτερικών χώρων, με σεντόνια, με παιδικά, με γυναικεία, καθώς και με ανδρικά ή παπούτσια…»

«Κυκλοφορούσα λοιπόν στο κατάστημα. Ήθελα πάντα να ακούω τη γνώμη του κόσμου. Κάποιες φορές τύχαινε να περιποιούμαι ο ίδιος τον κόσμο. Ήταν μία μεγάλη γιορτή για την Αθήνα. Έφεγγε ο τόπος. Όσο για τους Άγιους Βασίληδες; Πολλοί! Παντού έβλεπε κανείς Αγιοβασίληδες στις γιορτές. Τα Χριστούγεννα άλλωστε γινόταν το μεγάλο πανηγύρι. Κουκλοθέατρα, θεατρικές παραστάσεις, μουσικές, εορταστική ατμόσφαιρα».

«Ο Γεωργακάς χαιρόταν πολύ να βλέπει τον κόσμο να διασκεδάζει».

Αμαλία Γεωργακά, σύζυγος Γιάννη Γεωργακά

«Περίμενε τον άγιο Βασίλη το άρμα του, στους στύλους του Ολυμπίου Διός»

«Στις γιορτές φέρναμε πομπωδώς τον άγιο Βασίλη. Κάναμε αναπαράσταση της άφιξής του στο παλιό αεροδρόμιο. Κατέβαινε από αεροπλάνο της TWA. Εκεί περίμενε και ένα πούλμαν γεμάτο παιδάκια από διάφορα σχολεία.

Πρόλαβα την εποχή που υπήρχε άρμα για τον Άγιο Βασίλη. Η πομπή ξεκινούσε από τους στύλους του Ολυμπίου Διός και κατέληγε στο Μινιόν. Από το πούλμαν τα παιδάκια πετούσαν σοκολάτες στον κόσμο που χάζευε κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ενώ η αστυνομία είχε ενημερωθεί και ρύθμιζε την κυκλοφορία», όπως λέει στο newsbeast.gr η κυρία Γεωργακά.

Μαζορέτες και φιλαρμονική από την Κέρκυρα

«Σταδιακά καταργήθηκε η κάθοδος από το αεροπλάνο. Ωστόσο η πορεία ξεκινούσε και πάλι από τους στύλους του Ολυμπίου Διός. Πλέον είχαμε μπάντα, η οποία ακολουθούσε το πούλμαν με τα παιδάκια, αλλά και αργότερα φέρναμε φιλαρμονική και μαζορέτες από την Κέρκυρα, τις οποίες φιλοξενούσαμε στο Grand Hotel. Μάλιστα, οι Αγιοβασίληδες προέρχονταν από σχολή κομπάρσων. ούτως ώστε να έχουν όσο το δυνατόν πιο ανόθευτη και φυσιολογική συμπεριφορά προς τον κόσμο. Ήταν επαγγελματίες και γλυκύτατοι άνθρωποι, οι οποίοι επιλέγονταν ένας προς ένας».

Οι ήρωες του Disney προσγειώνονταν πρώτα στο Μινιόν

«Επίσης στον έκτο όροφο υπήρχε αίθουσα αποκλειστικά για εκδηλώσεις. Εκεί φέρναμε τα Χριστούγεννα, φιγούρες από τα εκάστοτε έργα του Disney. Τις Αριστόγατες, το Μίκυ, το Ντόναλντ, τη Νταίζη. Τις στολές τις φέρναμε από την Αμερική, επιβαρύνονταν από δασμούς και ήταν πανάκριβες».

Πλέον αποφεύγει για συναισθηματικούς λόγους να περνάει από την Πατησίων. Εξάλλου η εικόνα της Πατησίων 13 σε τίποτα δεν μοιάζει με την εικόνα που παρουσίαζε αρκετά χρόνια νωρίτερα.

Το ΜΙΝΙΟΝ σήμερα

«Τον άντρα μου τον έχασα πριν από 14 χρόνια. Ένα χρόνο πριν πεθάνει, περάσαμε έξω από το Μινιόν. Ήταν όλα τόσο έρμα και σκοτεινά που με έπιασαν κλάματα. Έκτοτε δεν ξαναπέρασα από την Πατησίων. Ακόμα και σήμερα με παίρνουν τηλέφωνο άνθρωποι της περιοχής και μου λένε: "Ρημάξαμε, καταστραφήκαμε απ’ όταν κλείσατε". Κάποιοι άλλοι θυμούνται όταν πήγαιναν παιδιά εκεί. Πήγα προχθές στο φαρμακείο και μου είπαν: "Αχ, κυρία Αμαλία… Χριστούγεννα ίσον Μινιόν. Τι δεν θυμάμαι…"»

Γιάννης Σαρρής, προϊστάμενος λογιστηρίου Μινιόν

Το ζεύγος Σαρρή γνωρίστηκε σε κάποιον από τους ορόφους του καταστήματος. Ταυτίστηκε με την ένδοξη πορεία. Ο Γιάννης Σαρρής εργάστηκε στην επιχείρηση από το 1967 έως και το κλείσιμο του ιστορικού καταστήματος.

«Στις γιορτές έμπαινε ο κόσμος μέσα διαρκώς στο μαγαζί. Ήταν τόσο το πλήθος που συνέρρεε, με αποτέλεσμα πολλές φορές να κλείνουμε τις πόρτες για λόγους ασφαλείας, αλλά και για να μπορούμε να εξυπηρετούμε καλύτερα».

«Στις γιορτές θυμάμαι τον Γεωργακά να κυκλοφορεί πάντα ανάμεσα στον κόσμο. Ήταν πάντοτε δραστήριος»

Κάνει λόγο για καινοτομίες και παροχές, όπως οι super-προσφορές. «Εκπτώσεις που έφταναν το 50% της αξίας των προϊόντων. Και πάντοτε στην περίοδο των εκπτώσεων γινόταν το αδιαχώρητο!»

Οι παροχές προς τους εργαζόμενους ήταν αξιομνημόνευτες τόσο για την εποχή εκείνη, αλλά για τα εργασιακά δεδομένα του 2016.

Επιδόματα και παροχές πρωτόγνωρες για την αγορά εργασίας

«Ο Γεωργακάς είχε καθιερώσει το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης. Με θυμάμαι αρκετά συχνά, να τρέχω για να χτυπήσω κάρτα στην ώρα μου. Έτσι, μέσα στην εβδομάδα μας έδινε ένα τσεκ για αγορές ύψους 100 δραχμών από το Μινιόν. Αν πάλι κάποιος καθυστερούσε 4-5 φορές συνεχόμενα, τον καλούσαν στο γραφείο προσωπικού να δώσει εξηγήσεις χωρίς ωστόσο να επιβάλλεται κάποιο πρόστιμο. Ο ιδιοκτήτης του Μινιόν προσέφερε επίσης δώρα σε κάθε στέλεχος προσωπικά στη γιορτή του. Συν τοις άλλοις είχε καθιερώσει μία γυάλα με κέρματα για όσους δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν το εισιτήριο του λεωφορείου», αφηγείται ο Γιάννης Σαρρής.

Καλοκαιρινές εξορμήσεις με λεωφορείο στις πλαζ της Αττικής

«Δεν ξέρω επίσης εάν θυμάστε στην «Κόρη μου τη Σοσιαλίστρια» με τη Βουγιουκλάκη, Πήγαιναν όλοι οι εργαζόμενοι για μπάνιο. Η συγκεκριμένη συνήθεια ξεκίνησε και καθιερώθηκε από το Μινιόν κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο. Το κατάστημα ναύλωνε λεωφορείο για να εξορμούν οι εργαζόμενοι στις κοντινές παραλίες της Αττικής δωρεάν. Επίσης διοργάνωνε εκδρομές προσωπικού, αλλά και ταξίδια στο εξωτερικό για τα στελέχη με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Θυμάμαι ότι κι εγώ είχα ταξιδέψει κάποια στιγμή στη Γερμανία».

«Αν κάποιος επιχειρηματίας κάνει αυτά που έκανε ο Γεωργακάς θα τον περάσουν για τρελό!»

Μιλάει επίσης για το αντικαπνιστικό επίδομα, το οποίο ο Γιάννης Γεωργακάς είχε καθιερώσει ως φανατικός αντικαπνιστής. «Ήμουν ο πρώτος που δήλωσα ότι σταματάω το κάπνισμα. Κάθε εβδομάδα στις συγκεντρώσεις προσωπικού, όποιος αποφάσιζε να κόψει το τσιγάρο, υπέγραφε ένα χαρτί στο οποίο ανέφερε ότι για τα επόμενα τρία χρόνια δεν θα ξανακαπνίσει. Το επίδομα ανερχόταν στο 50% του μισθού για διάστημα έξι μηνών. Έτσι από 120.000 δραχμές που ήταν τότε ο μισθός μου, έφτασε στις 180.000 για διάστημα έξι μηνών. Αυτό που συχνά λέω σε φίλους χαριτολογώντας, είναι ότι αν κάποιος επιχειρηματίας κάνει αυτά που έκανε τότε ο Γεωργακάς, θα τον περνούσαν για τρελό!».

«Θυμάμαι επίσης ότι σε κληρώσεις όταν κόβαμε τη βασιλόπιτα κερδίζαμε διάφορα μεγάλα δώρα. Είχα κερδίσει μία ασπρόμαυρη, από τις πρώτες τηλεοράσεις που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα».

Ευαγγελία Σαρρή, υπάλληλος Μινιόν

«Ήταν το δεύτερο σπίτι μας», λέει με τη σειρά της η σύζυγος του Γιάννη Σαρρή, Ευαγγελία.

«Φεύγαμε το πρωί για δουλειά και γυρίζαμε στο σπίτι, χωρίς ποτέ να αγκομαχάμε. Ήταν το περιβάλλον ιδιαίτερα ευχάριστο. Όλοι ήμαστε μία οικογένεια».

«Θυμάμαι παραστάσεις με το Βέγγο, επιδείξεις μόδας, τον πανικό που έγινε με τις ποδιές του Τσεκλένη!».

«Δουλεύαμε δύο χρόνια χωρίς μισθό!»

«Ξεκίνησα φοιτήτρια και σταμάτησα μαμά. Εκεί γνώρισα το σύζυγό μου, παντρεύτηκα, έκανα παιδί. Και παρά το γεγονός ότι το κατάστημα άρχισε σταδιακά να καταρρέει, δουλεύαμε δύο χρόνια χωρίς μισθό! Προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε το Μινιόν όρθιο, αλλά δυστυχώς μας έκλεισαν. Πλέον περνάμε συχνά με τον άντρα μου, όταν επισκεπτόμαστε τον εγγονό μας. Ραγίζει η καρδιά μας όταν το βλέπουμε. Ζήσαμε το χρυσό αιώνα του Περικλή με καλές αποδοχές, αυξήσεις και μοναδικές παροχές».

Η ίδια αδυνατεί να διαχωρίσει κάποια στιγμή, την καλύτερη που έζησε στο πολυκατάστημα στα χρόνια της κυριαρχίας του στο ελληνικό λιανεμπόριο. Κι αυτό γιατί όπως λέει «όλες οι στιγμές ήταν μοναδικές».

«Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ και με στενοχωρεί, είναι ότι στην κηδεία του Γιάννη Γεωργακά είχε έρθει όλο το προσωπικό του Μινιόν. 1.000 υπάλληλοι ήρθαν να πουν το τελευταίο ‘αντίο’!».

Για το Μινιόν μιλούν στη συνέχεια τρεις ιδιοκτήτες καταστημάτων. Όλοι τους συναινούν στο ίδιο αίτημα: «Να επαναλειτουργήσει ξανά το πολυκατάστημα». Για όλους η ύπαρξή του ήταν πηγή ζωής, θυμούνται τις ουρές που σχηματίζονταν τις μέρες των γιορτών, αλλά και ο ένας εξ’ αυτών, ο Θανάσης Νικολάου, τα παιδιά του χρόνια.

Θανάσης Νικολάου, ιδιοκτήτης καταστήματος «ΑΚΤΙΝΙΟΝ», Πατησίων

«Το πρόλαβα όταν ήμουν παιδί αλλά και ως γείτονας στην περιοχή. Είδα και τις καλές του ημέρες και την καταστροφή που άφησε η φωτιά. Πιτσιρίκια περιμέναμε πώς και πώς στις γιορτές να ανέβουμε στον 7ο και στον 8ο όροφο του Μινιόν. Γινόταν χαμός! Βρίσκαμε όλα τα παιχνίδια, γίνονταν εκδηλώσεις, ό,τι ήθελε ένα παιδί. Εκτός από το Μινιόν τότε, υπήρχε και ο Λαμπρόπολος. Έτσι ο κόσμος πηγαινοερχόταν σε αυτό το δίδυμο καταστημάτων. Όλο αυτό έδινε μία ζωντάνια μοναδική στο κέντρο της Αθήνας. Ο επισκέπτης δεν χρειαζόταν να πάει κάπου αλλού».

«Απορώ γιατί δεν έχει ανοίξει ήδη. Θα δώσει ξανά ζωή στην περιοχή εάν επαναλειτουργήσει, ενώ θα απομακρυνθούν και διάφορα κακόφημα στοιχεία, τα οποία κυκλοφορούν στην περιοχή και ενοχλούν τους επισκέπτες. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν περνάει κάποιος από την οδό Βερανζέρου, προσπαθεί να φύγει το συντομότερο. Ακόμα και το μεσημέρι. Το Μινιόν ήταν ένα φωτεινό σημείο της πόλης».

 

Ο ΜΠΑΡΜΠΑΡΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΥΝΑ: Ο αγαπημένος μας καραγκιοζοπαίχτης Χρ. Πατρινός αναφορά για το Αγρίνιο και την Αιτωλοακαρνανία στην συνέντευξη του

Στην συνέντευξη που παραχώρησε ο Πατρινός δεν ξεχνάει αν και το ξέχασαν πολλοί για το ξεκίνημα της καλλιτεχνικής του καριέρας από το Αγρίνιο όπου έζησε με την οικογένεια του 33 χρόνια. Αναφορά για τις πρώτες του παραστάσεις στο Αγγελόκαστρο, στο δημοτικό σχολείο στα Σιταράλωνα, το Αγρίνιο, στο λυόμενο θεατράκι του στον Αστακό ακόμη και για την Κατούνα για τον Μπαρμπα Γιώργιο και τον καραγκιοζοπαίχτη Ρούλια που ήταν από την Αιτωλοακαρνανία.

Μια αναδρομή από την Ελληνοποίηση του Καραγκιόζη μέχρι σήμερα:

Αντιδραστικός, (αναρχικό τον χαρακτήριζε ο τότε (1894) αστυνομικός διευθυντής της Πάτρας Στυμφαλίδης), ο Έλληνας Καραγκιόζης γεννήθηκε στην Πάτρα από το Μίμη Σαρδούνη, τον αξεπέραστο καραγκιοζοπαίχτη που έμεινε γνωστός στην ιστορία με το ψευδώνυμο ΜΙΜΑΡΟΣ.

Ο Καραγκιόζης από τα πρώτα κιόλα χρόνια της «ελληνοποίησής» του στις γειτονιές της Πάτρας, τα έβαζε με εξουσία, μιλούσε για αργία της Κυριακής και απεργίες, σε μια εποχή που οι λέξεις αυτές ήταν απαγορευμένες. Πάντα ξυπόλητος και πεινασμένος αλλά και καταφερτζής.

Και σήμερα όμως η εξουσία δεν τον ξεχνά… Η Κυβέρνηση του έβαλε φόρο στην παράγκα. Του ζητούν να πληρώσει ΕΝΦΙΑ για την παράγκα που δεν έχει κεραμίδια. Να πληρώσει ΔΕΗ, χωρίς να έχει ρεύμα. Από τα μέτρα δεν ξέφυγε ούτε και ο Μπάρμπα Γιώργος ο οποίος καλείται να πληρώσει ΕΝΦΙΑ για το μαντρί του.

Η αντίδραση όμως του «βλάχου» ήταν άμεση. Κατέβηκε από το βουνό, χτύπησε την πόρτα του Πασά και το απείλησε: «Ελάτε πάνω να το πάρετε», κι όταν εκείνος επέμεινε… τον κοπάνησε…

Κάπως έτσι θ’ αντιδρούσαν οι ήρωες του ΜΙΜΑΡΟΥ στην Ελλάδα του 2014… σύμφωνα με τον σύγχρονό μας καραγκιοζοπαίχτη Χρήστο Πατρινό:

«Όσα ζούμε εμείς σήμερα ο Καραγκιόζης τα ζούσε κάθε μέρα, οπότε δεν του προκαλεί εντύπωση τίποτα. Όσα τραβούσε αυτός τότε τραβάμε κι εμείς σήμερα. Αυτός μια ζωή ήταν στην φτώχια, άφραγκος, την πίνα, την καταπίεση. Ο καραγκιόζης όμως αντιδρούσε, σήμερα δεν αντιδρά κανείς στα όσα μας κάνουν», εξηγεί μιλώντας στο thebest.gr ο κ. Πατρινός.

Η κουβέντα μας πολύ ενδιαφέρουσα. Τρέφει απεριόριστο θαυμασμό για τον ΜΙΜΑΡΟ, τον άνθρωπο στον οποίο η χώρα οφείλει την κλασσική φιγούρα του Έλληνα Καραγκιόζη με την καμπούρα, την ξυπολησιά, με το μακρύ χέρι, τα μπαλωμένα ρούχα, τον πάντα πεινασμένο, που τρώει ξύλο αλλά δεν το βάζει κάτω.

«Τίποτα από τα στοιχεία που του έβαλε ο ΜΙΜΑΡΟΣ δεν είναι τυχαίο: Το μακρύ χέρι γιατί αναγκαζόταν να το… απλώνει για να επιβιώσει, η καμπούρα στην οποία οι θεατές φόρτωναν τα προβλήματά τους, η φτώχια που περνούσε ο ελληνικός λαός. Όλα φιλοσοφημένα», επισημαίνει. Ο ΜΙΜΑΡΟΣ πρόσθεσε κι άλλους χαρακτήρες από την ευρύτερη περιοχή της Πάτρας, όπως ο Σιορ Διονύσης από το Ιόνιο αλλά και ο Μπάρμπα Γιώργος, ο οποίος ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο που είχε γνωρίσει στην Κατούνα Αιτωλοακαρνανίας. Μάλιστα η δημιουργία και η εξέλιξη του χαρακτήρα του Μπάρμπα Γιώργου έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω της.

Όπως θυμάται ο κ. Πατρινός: «Ο ΜΙΜΑΡΟΣ είχε παίξει μια παράσταση στην Κατούνα, εκεί τον είδε και του έκανε εντύπωση η ενδυμασία του καθώς και η ιδιαίτερη (βλάχικη) προφορά του. Όμως ο Μπάρμπα Γιώργος δεν ήταν τόσο ψηλός, στην πραγματικότητα ήταν κοντός, όμως τον έκανε ψηλό για να μπορεί να δέρνει τον Βελιγκέκα, έτσι ώστε οι Έλληνες να νιώθουν μια σιγουριά. Ήταν αγράμματο, καλόψυχος αλλά αφελής. Τον έκανε μπάρμπα του καραγκιόζη και τον έβαζε να καθαρίζει στα δύσκολα.

Ο ΜΙΜΑΡΟΣ όμως δεν μπορούσε να τον πιάσει απόλυτα τον τρόπο της ομιλίας του κι έτσι απέφευγε να τον βγάζει συχνά στην σκηνή. Στην πορεία διαπίστωσε ότι ένας μαθητής του ο Ρούλιας που ήταν από την Αιτωλοακαρνανία μπορούσε να τον αποδώσει καταπληκτικά και όταν τον έβγαζε στις παραστάσεις, ειδικά στην Αθήνα, γινόταν χαλασμός κόσμου».

Από την Πάτρα λοιπόν και τον «γκρεμό» των Υψηλών Αλωνίων (εκεί που σήμερα είναι το ηλιακό ρολόι) όπου ο ΜΙΜΑΡΟΣ έκανε τις πρώτες του παραστάσεις (Ο Μεγαλέξανδρος και το καταραμένο φίδι κ.α.), ο Καραγκιόζης εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα και αγαπήθηκε, κυρίως από τα λαϊκά στρώματα.

Τα έργα του ΜΙΜΑΡΟΥ παραδοσιακά-κλασσικά ήταν κατά κύριο λόγο προφορικά κι έτσι μεταφέρονταν από τους μάστορες στους μαθητές.

Σήμερα πλέον στις παραστάσεις που δίνει στο εργαστήρι του «Περί Σκιών» αλλά και σε όλη την Ελλάδα ο Χρήστος Παρτινός, γράφει και σύγχρονα σενάρια εμπνευσμένα από την επικαιρότητα και τα σημαντικά γεγονότα. Π.χ. το 2004, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έκανε τον «Καραγκιόζη Ολυμπιονίκη» και με τη Γιουροβίζιον τον «Καραγκιόζη μουσικό στην Γιουροβίζιον».

«Σε αυτό το έργο είχαμε κάνει ένα μεγάλο σχόλιο για την μουσική που ακούει ο σύγχρονος Έλληνας, ο οποίος έχει ξεχάσει το Δημοτικό, το Λαϊκό, το Παραδοσιακό τραγούδι κ.α.».

Άλλες παραστάσεις ο κ. Πατρινός και οι συνεργάτες του τις εμπνέονται και από την εποχή, έτσι έχουν δημιουργήσει ειδικές παραστάσεις για την 25η Μαρτίου, την 28η Οκτωβρίου: «Ο καραγκιόζης στρατιώτης στον πόλεμο του 1940» και για τα Χριστούγεννα τον «Ρούντολφ το ελαφάκι και ο καραγκιόζης Άη Βασίλης» όπου για πρώτη φορά ο Καραγκιόζης έχει φαγητό λόγω των ημερών αλλά… τελικά όλα είναι ένα όνειρο.

Το «Περί Σκιών» είναι ένα ζωντανό εργαστήρι όπου τα πρωινά το επισκέπτονται μαθητές των σχολείων της Πάτρας. Εκεί κάνουν μαθήματα θεατρικής αγωγής, του μαθαίνουν πώς δημιουργείται μια σκιά, πώς ξεκίνησε το θέατρο σκιών, πώς φτιάχνονται οι φιγούρες από δέρμα, χαρτί και ζελατίνα ενώ γίνεται εκτενής αναφορά στην περιπλάνηση του Καραγκιόζη μέχρι να φθάσει στην Πάτρα.

Πέραν αυτών εκπαιδεύονται στο πώς μιλάνε οι φιγούρες και πώς αλλάζουν οι φωνές και βέβαια οι μαθητές κάνουν τις δικές τους παραστάσεις. «Τα απογεύματα γίνονται εργαστήρια με παιδιά που πραγματικά αγαπούν τον Καραγκιόζη. Τα βλέπεις με πάθος να ζωγραφίζουν τις φιγούρες, να μαθαίνουν τις ατάκες και τους εξηγούμε πώς πρέπει να βγαίνουν από μέσα τους, να τις αισθάνονται.

Στη συνέχεια μπαίνουν πίσω από τη σκηνή και παίζουν τις δικές τους παραστάσεις. Μάλιστα εγώ τους ζητάω να γράψουν μικρά σενάρια και είναι εντυπωσιακές οι ιδέες τους, δεν το πιστεύει. Μου δίνουν ζωή, μπορεί να ασχοληθώ ώρες με ένα τμήμα. Μαθαίνουμε από τα παιδιά», μας λέει ο κ. Πατρινός.

Αυτή η αγάπη των νέων ανθρώπων τον κάνει να αισιοδοξεί για το μέλλον του Καραγκιόζη αν και παράλληλα δηλώνει εξαιρετικά στεναχωρημένος από το γεγονός ότι σύγχρονοι καραγκιοζοπαίχτες, αντί να κάνουν ζωντανές παραστάσεις, χρησιμοποιούν CDs και κασέτες. «Ένα παγωμένο πράγμα, μια κονσέρβα. Απαράδεκτα πράγματα. Υπάρχουν νέα παιδιά που ενδιαφέρονται αλλά τον καραγκιόζη τον σκοτώνει η πειρατεία», τονίζει εμφανώς πικραμένος.

ΠΩΣ ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟZΗ ΚΙ ΕΓΙΝΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΠΑΙΧΤΗΣ

«Εγώ έχω γεννηθεί στην πλατεία Βουδ, απέναντι από το σπίτι μου ήταν ο ιδιοκτήτης του θεάτρου Ρεκόρ που βρισκόταν στου Μαρούδα, από όπου έχουν περάσει όλοι οι μεγαλύτεροι καραγκιοζοπαίχτες, και η κόρη του ήταν ταμίας. Πιτσιρίκια εμείς τότε.

Φτώχια καταραμένη, ούτε τη μια δραχμή δεν είχαμε για το εισιτήριο και αυτή η κοπέλα μας έπαιρνε από το χέρι και βλέπαμε τις παραστάσεις. Αγάπησα πάρα πολύ τον καραγκιόζη. Πήγαινα και παρακολουθούσα πάντα τον Αντώναρο (Αντώνης Πλέσσας). Έπαιζε μπουζούκι, τραγουδούσε, είχε βαριά φωνή. Μια φορά που πήγα, δεν ήμουν καν 17 χρονών, ήταν γεμάτο το θέατρο, είχε κλείσει η φωνή του Αντώναρου και δεν μπορούσε να παίξει. Με πλησιάζει και μου λέει:

«Ρε πιτσιρίκο δεν κάνεις την παράσταση για να μην χάσουμε δεκαεφτά τρακόσα;» Μου κόπηκαν τα πόδια, ήταν σαν να μου έλεγαν να πάω να παίξω στην Επίδαυρο, εκεί που πάτησε η Παξινού. Μ’ έβαλε μέσα στην παράσταση «Ο Καραγκιόζης και τα Κολλητήρια». Έτρεμαν τα πόδια μου. Μιλάμε για την τρεμούλα. Άνοιγε, κάθε τόσο, την πόρτα της σκηνής και μου έκανε νόημα ότι τα πηγαίνω καλά. Όσο περνούσε η ώρα στεκόμουν στα πόδια μου και βελτιωνόμουν. «Είσαι καλός» μου είπε στο τέλος.

Στο στρατό έκανα ερασιτεχνικές παραστάσεις. Μετά έμπλεξα με τη δουλειά (ηλεκτρολόγος τεχνίτης καυστήρων) και τον άφησα για ένα διάστημα τον Καραγκιόζη. Έπρεπε να υπάρχει και μια επιβίωση. Πήγα στο Αγρίνιο για κάτι δουλειές και ξέμεινα εκεί. Πήγα για ένα μήνα και έμεινα 33 χρόνια. Εκεί γνώρισα έναν γιατρό που είχε πάθος με τον καραγκιόζη, δεν έπαιζε, ήταν συλλέκτης φιγούρων από όλο τον κόσμο. Μου πρότεινε να παίξουμε μια παράσταση στο Αγγελόκαστρο.

Βοηθός ο γιατρός, παίξαμε μια παράσταση που τους άρεσε πάρα πολύ. Μετά γνώρισα, εντελώς τυχαία, ένα δάσκαλο (Νίκο Γυφτάκη) στα Σιταράλωνα. Μου ζήτησε στο τέλος της σχολικής χρονιάς να κάνω μια παράσταση και δεν πίστευε ότι ήμουν ερασιτέχνης. Με παρότρυνε να ασχοληθώ επαγγελματικά. Φοβόμουνα όμως πώς θα ζήσω.

Μετά ήρθε μια άλλη γνωριμία με δάσκαλο, Σωκράτη Ζαραβίνα, ο οποίος είχε μεγάλη αγάπη στον πολιτισμό και μ’ έπεισε να παίξω στην κεντρική πλατεία του Αγρινίου στις Γιορτές Ειρήνης. Δεν το πίστευε κανείς ότι ήμουν εγώ. Στην συνέχεια και με τους δύο είχαμε καλές συνεργασίες και επέμεναν να συνεχίσω. Κι έτσι το αποφάσισα. Έκανα αρχικά στον Αστακό ένα μικρό λυόμενο θεατράκι με τη βοήθεια του κοινοτάρχη και έπαιζα τα καλοκαίρια, στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 και κάθε βράδυ ήταν γεμάτο.

Το χειμώνα οι καυστήρες και τα καλοκαίρια ο καραγκιόζης. Μετά από δύο χρόνια άφησα τους καυστήρες και ασχολήθηκα ολοκληρωτικά στον καραγκιόζη. Με περιοδείες σε όλη την Ελλάδα. Αυτή είναι η ιστορία μου.»

Καλλιτεχνικός χώρος Θεάτρου Σκιών

Νόρμαν 18-20 (Αγ. Διονύσιος), Τ.Κ. 26441 Πάτρα

6977355402, 2610452320

periskion@gmail.com