Θα’ταν το 1961,στην πρώτη γυμνασίου και δεν ξέρω πως, βρέθηκα μέσα σ’ ένα τεράστιο βαρέλι που ήταν στημένο κάτω στην πλατεία της παραλίας, αν θυμάμαι καλά, για να παρακολουθήσω μαζί με πολύ ακόμα κόσμο και με συμμαθητές μου, την επικίνδυνη επίδειξη του γύρου του θανάτου, όπως την διαφήμιζε απ’ έξω.
Ήταν με εισιτήριο φυσικά και θυμάμαι ότι δεν υπήρχαν γυναίκες εκεί μέσα διότι η επίδειξη ήταν πολύ επικίνδυνη, αυτό που λέμε σήμερα για υψηλή αδρεναλίνη! Ήταν όμως απέξω ακόμα πολύς κόσμος γιατί μέσα κι έξω ήταν μηχανές σε λειτουργία με φοβερό θόρυβο. Ήταν μέρος της διαφήμισης κι αυτό…
Επί αρκετά λεπτά η μηχανή του κασκαντέρ ήταν αναμμένη και αυτός την μαρσάριζε κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο μέσα σ’ αυτό το βαρέλι που ήταν ουσιαστικά κι ένα τεράστιο ηχείο.
Ο… αθλητής ήταν ντυμένος με ολόσωμη φόρμα με πολλά αυτοκόλλητα παντού, στους ώμους, στο στήθος, στα μπράτσα, στα πόδια, στα παπούτσια… Παντού κάτι έγραφε κι όλα σε ξένη γλώσσα. Αργούσε η εκκίνηση μέχρι να κοπούν τα απαραίτητα εισιτήρια και να, καβαλάει τη μηχανή και κάνει ένα… χαλαρό γύρο να χαιρετήσει φτάνοντας μέχρι σχεδόν την κορυφή του βαρελιού. Από κάτω ο εκφωνητής έλεγε ανάμεσα σε θόρυβο και δικιά μας απορία, το ποσό τρομερός είναι ο αναβάτης, πόσα βραβεία έχει πάρει, σε πόσα κράτη έχει πάει κι ότι είναι μοναδικός!
Όταν ανέβαινε, εμείς κάναμε πίσω σώμα και κεφάλι, μπας και πέσει επάνω μας γιατί μας φαινόταν πολύ παράξενο να μπορεί να οδηγεί μια μηχανή με μεγάλη ταχύτητα και μάλιστα με τέτοια κλήση. Κάποια στιγμή ξεκίνησε και το… αγώνισμα-επίδειξη που δεν διήρκεσε και πάνω από 5-10 λεπτά. Ο θόρυβος ήταν τρομερός, όπως κι η τρομάρα μας, μπας και βγει απ’ το βαρέλι με τέτοια ταχύτητα αλλά να μη δούμε σαν μάρτυρες και κα’να ατύχημα στον ίδιο. Έκανε ακόμα κάποιες βόλτες στο τέλος, χαιρετούσε με το ένα του χέρι και ήταν πολύ σίγουρος γι αυτό που έκανε.
Τον χειροκροτούσαμε αρκετά λεπτά και από θαυμασμό και με μεγάλη όμως απορία.
Τέλειωσε η επίδειξη κι άρχισαν οι συζητήσεις κι οι εξηγήσεις μέχρι να καταλάβουμε ότι η φυγόκεντρος δύναμη μαζί με την ταχύτητα εξασφάλιζαν την ισορροπία αυτής της μηχανής και του αναβάτη της, μέσα σ ένα βαρέλι.
Δεν έτυχε να ξαναδώ πουθενά τέτοια επίδειξη ούτε και στην Αθήνα που έζησα τόσα χρόνια κι απήλαυσα τα κατορθώματα του Σαμψών στην πλατεία Κοτζιά, του Δημήτρη Κουταλιανού στην Αγία Ειρήνη, του Γιώργου Τρομάρα στο Μοναστηράκι, του Ζωνόρου στην Ομόνοια και άλλων.
Γιώργος Τρομάρας
Τώρα τελευταία που ρώτησα, έμαθα ότι τέτοια βαρέλια του… θανάτου στήνονταν και στο πρώην Φοίνικα αλλά και μπροστά στο γήπεδο.
Ήμουν τυχερός που είδα κι έζησα ένα «γύρο του θανάτου».
Παναγιώτης Σκληρός
https://aromalefkadas.gr/
